Diagnoza i psychoterapia dzieci i młodzieży

Psychoterapia dzieci i młodzieży jest równocześnie podobna i różna od terapii osób dorosłych. Wymaga przede wszystkim zgody rodziców lub opiekunów prawnych osoby do 18 roku życia oraz ich współpracy by terapia miała szansę przynosić pozytywne efekty w życiu codziennym dziecka.

Tak jak w przypadku osób dorosłych, objęta jest zasadą dyskrecji i tajemnicy (wyjątek stanowią informacje, które mogłyby wskazywać na poważne zagrożenie życia lub zdrowia osoby będącej w procesie terapii). W zależności od wieku, możliwości i zainteresowań dziecka czy młodego człowieka, poza rozmową stosowane są takie metody pracy jak zabawa, gry czy twórcza ekspresja w postaci np. rysunków.

W trakcie terapii dzieci i młodzieży istotne jest odróżnienie tego, co jest zaburzeniem od zachowań związanych z kryzysami rozwojowymi, które dla otoczenia wydają się niepokojące czy dziwne to w odniesieniu do psychologii rozwojowej stanowią jedynie element nie wymagający zmiany, lecz zrozumienia przez dorosłych.

W przypadku terapii dzieci i młodzieży czas i tempo jest bardzo zróżnicowane. Bywa, że wystarczy kilka spotkań, aby tylko naprowadzić dorosłych na odpowiedni dla dziecka sposób postępowania, ale bywa i tak, że pożądana zmiana potrzebuje tygodni lub miesięcy wspólnej pracy.

Z jakimi trudnościami warto zgłosić się z dzieckiem czy z młodzieżą na konsultację do psychoterapeuty:

• lęki, fobie, napady paniki,
• zaburzenia nastroju,
• trudności w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi,
• niechęć do nauki, zabawy, apatia i znaczące zmiany w zachowaniu,
• trudności w wykonywaniu typowych dla wieku dziecka czy młodego człowieka czynności, czy obowiązków,
• kryzysy życiowe wynikające ze spodziewanych zmian np. nowa szkoła, urodzenie się rodzeństwa czy trudnych i nieoczekiwanych sytuacji: rozwód, choroba, śmierć i inne,
• trudności manifestujące się poprzez samookaleczanie, używanie i nadużywanie alkoholu czy innych substancji psychoaktywnych, jak i angażowanie się w różnego rodzaju ryzykowne zachowania np. przygodne znajomości, bójki itp.,
• inne zachowania, które niepokoją rodziców czy opiekunów lub nastręczają pytań co do mieszczenia się ich w szeroko pojętej normie — w myśl zasady, że łatwiej zapobiegać niż leczyć.